[Inside the Newsroom] Nie musi to być wideo kontra „prawdziwa" społeczność

Jest 23:00, gdy to piszę. Właśnie odpowiedziałem informatorowi. Obecnie jestem zwolennikiem równowagi między pracą a życiem prywatnym, ale odpowiedziałem, by uhonorować odwagę, jakiej musiała wymagać od osoby wysłanie do dziennikarza informacji, które mogą być do niej namierzone. To trzeci informator, z którym rozmawiałem dzisiaj. Tak wygląda moje życie od sierpnia — odpowiadanie na wskazówki, wpisywanie ich do arkusza Excel i patrzenie na ciągle rosnącą listę oczekujących materiałów.

Cześć, jestem Lian Buan, starszy reporter Rappler, obecnie bardzo zajęty badaniem skandalu infrastrukturalnego, który uderzył na Filipiny.

To było przytłaczające, ale nie mogę narzekać. Wskazówki nie tylko ułatwiły mi pracę, ale uczyniły ją bardziej znaczącą. Nasze reportaże stały się niemal w całości napędzane przez obywateli, napędzane informacjami, które zweryfikowaliśmy głównie z anonimowych źródeł. Za pośrednictwem ekranów naszych komputerów i telefonów Rappler zbudował społeczność, która za pseudonimami i tymczasowymi kontami ujawniła krajowych "politykontraktorów", z których niektórzy są obecnie przedmiotem śledztwa Rzecznika Praw Obywatelskich.

Mogę śmiało powiedzieć, że stało się to, ponieważ Rappler postawił mocno na krótkie filmy pionowe. Moja sieć źródeł wzrosła dziesięciokrotnie od zeszłego roku, kiedy zacząłem serię Inside Track (lub to, co widzowie pamiętają jako "What's the tea?"). Mówię tak, ponieważ urzędnicy publiczni, którzy wcześniej nie odpowiadali nawet na żadną z moich wiadomości, teraz sami mnie szukali, ponieważ gdzieś obejrzeli mój film. 

Mówię to, mimo że byłem jednym z najbardziej opornych, gdy nasi redaktorzy ogłosili na początku tego roku nasz zwrot w kierunku wideo. Byłem oporny nie dlatego, że nie wierzyłem, że to właściwa decyzja, ale dlatego, że ten zwrot oznaczałby, że reporterzy będą teraz pisać, kręcić i montować własne filmy pionowe, oprócz i tak już wymagającego obciążenia pracą w tak małym zespole. 

Ale wytrwaliśmy, ponieważ efekty były bardzo wymierne. 

Nieman Lab ostatnio publikuje prowokujące do myślenia prognozy dotyczące dziennikarstwa na rok 2026, a coś, co mnie dość mocno zaniepokoiło, to tekst Tracie Powell "Journalism's influencer obsession will age poorly". Napisała: "Dziennikarstwo będzie wspominać swoją manię na punkcie influencerów tak samo, jak teraz patrzy na 'zwrot w kierunku wideo' — jako kosztowne odejście od budowania prawdziwych struktur społeczności".

Nie zgadzamy się z tą prognozą, ponieważ nasz zwrot w kierunku wideo doprowadził nas dokładnie do budowania prawdziwych struktur społeczności. Nie ma sensu przeciwstawiać sobie jednego formatu (długiego) drugiemu (krótkiemu pionowemu). Po pierwsze, ponieważ mogą istnieć obok siebie. Nasze pionowe filmy są pochodnymi naszych długich produktów, więc wciąż jest coś dla tych, którzy lubią czytać długi tekst.

Trzeba też wyjaśnić, co rozumiemy przez krótką formę. Dla mnie "krótka forma" oznacza, zgodnie z rdzeniem tego słowa, format. Jest to, jak lubimy mówić w czacie grupowym naszej redakcji, "szybki i brudny" produkt wideo w porównaniu z dopracowanym, postprodukowanym formatem filmu dokumentalnego, na przykład. Ale to tylko format — nigdy nie chodzi o jakość treści. Nasze filmy w krótkiej formie są produktami historii, którą badaliśmy przez tygodnie, a nawet miesiące. 

Prawdziwa krytyka tutaj dotyczy nie tego, czy dziennikarze ulegli algorytmicznemu zapotrzebowaniu, ale czy dziennikarze wystarczająco ciężko pracowali, by znaleźć wyjątkowe historie, które mogą konkurować o krótkie okresy uwagi przewijających się w dół użytkowników.

Powiedziano mi, że nasze filmy nie powinny przekraczać trzech minut. Łamię to cały czas. Wiecie, jak długi jest jeden z moich najczęściej oglądanych filmów w krótkiej formie? Osiem minut i dziewięć sekund — 2,7 miliona wyświetleń na Instagramie, 2,3 miliona wyświetleń na TikToku i 260 000 wyświetleń na YouTube. To długa "krótka forma" o procesie, w którym projekty infrastrukturalne są korumpowane — od przygotowania budżetu po dostarczanie pudełek z gotówką. Ludzie przychodzili do mnie, żeby powiedzieć, że z tej serii filmów dowiedzieli się, co oznacza NEP (National Expenditure Program) i dlaczego UA (unprogrammed appropriations) budzą podejrzenia.

Czy przeczytaliby tę historię, gdyby była wyłącznie tekstem? Może tak, może nie. W tej erze postprawdy nie chciałbym ryzykować na "może", wolałbym szybko i brudnie w Capcut, żeby zmniejszyć to "może nie".

Wolałbym zabrać się za mój arkusz Excel niż spędzać czas na teoretyzowaniu, czy moje krótkie formy zubożyły sztukę pisania.

To, z czym rezonuję w tekście Powell w Nieman, to: Powiedziała, że widownia przesunie się do przestrzeni tworzonych przez ludzi, gdzie autentyczność jest w centrum, a influencerzy wkrótce staną się nieistotni. Zgadzam się, ale nigdy nie byłem influencerem. Po prostu próbowałem brzmieć jak jeden z nich.

Kiedy przejdziemy do tej tworzonej przez ludzi przestrzeni, jestem gotowy ponownie się przenieść i dostosować, ze społecznością, którą zbudowaliśmy, będąc żenującymi. – Rappler.com